İstanbul Şiirleri

Konu: İstanbul Şiirleri Salı Ara. 23, 2008 9:55 pm

Hadi git bana biraz İstanbul getir...

... ve paylaştır her bir semtini her bir güzele ...

Hadi git bana bir avuç İstanbul getir...

Fatih denince akla Fatih Sultan Mehmet gelsin... Sadece O'nun , sevgililer sevgilisinin iltifatlarına nail olabilmek için henüz on üç yaşında yastığına İstanbul'un haritasını çizen Sultan Fatih gelsin akla... Sonra Yavuz gelsin... Dünyalara meydan okuyan, kul gibi yaşayan ve bu dünyanın velvelesinden sıkılıp Mevla'ya kanat açan Sultan Selim gelsin akla...

Eyüp denince hemen o gelsin akla... Sevgilinin gül cemalini görmüş, gül hatırını almış, O'nu evinde misafiri yapmış, İstanbul için savaşmış biri çıksın ortaya... O gelsin aklımıza ve Rasulüllah'ın mihmandarı Eyüp Sultan gelsin meydana...

Üsküdar'dan yükselen ezan sesleri kaplasın sahili... Bir sevdalılar beldesi olarak Üsküdar gelsin akla ve onun bir zamanlar kadı Mahmut'u, sonra derviş Mahmut'u, daha sonra ise Üsküdar'ın bir tanesi olarak Aziz Mahmut Hüdayi gelsin aklımıza... Hani bir keresinde hocasının abdest suyunu göğsüne basarak aşkının ateşiyle ısıtmıştı ya suyu... İşte o su kadar sımsıcak Üsküdar bir başkadır gönüllerde...

Ah İstanbul ...

Hadi git bana kendini getir... Bana bir aşığın gözyaşlarıyla ıslanmış dudakları kadar temiz ve sıcak kendini getir... Bir dünya harikası Sultanahmet'inle , Mimar Sinan denince akla gelen onca tarihinle, türbelerinle, caddelerinle, sokaklarınla ve her şeyinle gülerek gel...

Ama Hayır !...

Böyle geleceksen hiç gelme... Kendine gel sonra gel...

İstanbul kendini anlat bana... Niçin mahzun gibisin? Neden eskiden olduğu gibi gülmüyorsun? Yakışmıyor sana gülmemek... Yakındığın şey nedir? Bu kadar elem ve kederin neden?

Söyle İstanbul...

Biliyorum insanların yüzünden...İnsanlar olarak kirlettik seni ve layık olamadık güzelliğine... Caddelerin şehvet kokuyorken , sokakların beton yığınları arasında kaybolmuşken, hepsi birer şaheser değerindeki camilerinde üç beş ihtiyar huzura dururken , sahibin Fatih'in türbesi yanında zamanın güyalıları ve hanımefendileri sarmaş dolaş iken **, kimileri ezan sesini duymamak için pencerelerini sıkı sıkı kapatırken, içinde pisliğin ve rezaletin en alası işlenirken gülemezsin elbette...

Fakat içindeki bir kaç iyinin hürmetine , sabah namazlarında ışıkları yanan bir avuç cennet sevdalısının hatırına ve sırf seni sevdiği için , İstanbul sırf senin için gecenin zifiri karanlığında semaya dönen kalplerin döktüğü gözyaşları için Sen Ağlama...

Onlar ağlar senin yerine... Biz ağlayalım ağlayamadığımıza...

Affet bizi İstanbul...

Biz seni çok seviyoruz...

Haydi gül

GÜL İSTANBUL...

Muhammed Acar

**************************************

Sana;
Bir merhaba bile diyemedim
İstanbul! ..
Bir boğaz gördüm iki yakanda
Bezenmiş bir inciden
Denizi sis, köprü üstü is
Görmek istediğim hiç bir yer
Bulamadım;
Adından başka İstanbul...

Karaköy; Kararmış bir dünya
Beyoğlu’nda; bey gitmiş
Oğullar kalmış tramvayda.
Hani Yahya Kemal ne demişti?
“Sana dün bir tepeden baktım
Aziz İstanbul.”
Ya Orhan Veli?
“İstanbul’u dinliyorum,
Gözlerim kapalı”

Ben gözlerim açıkta
Göremedim seni gündüz gözüyle
Ey “Aziz İstanbul”
Bir tepeden baksam hiç göremem seni
Şimdi düşünüyorum da İstanbul
Sana yazılan tüm şiirler güzeldir
Güzeldir sana övgüler
Yıllar öncesi,yıllar öncesi
Şimdi;
Ne Orhan Veli yaşıyor
Ne Yahya Kemal İstanbul
Martı sesleri karaya vuruyor artık
Denizinden de bir şey bulamıyor
Aksaray’ın ne akı kalmış ne sarayı
Ben sevmedim İstanbul burayı
Yorgunum senin kadar,
Ben İstanbul’dan yorgun
İstanbul benden yorgun...

Ahmet Otman

*********************************

Bana kalk gidelim deme bu şehirden
Ben sevgimi yüreğine kazımışım bu şehrin
Ayrılık bana komaz
Hani duymasam
Martı çığlığını ezan sesini
Hani görmesem
Kız kulesini çırpınan denizini
Belki terk etmek kolay olurdu bu şehri
Bana kalk gidelim deme bu şehirden
Kolay mıdır yardan ayrılmak...

Bu şehir minarelerini dikmiş yüreğime
Kolay mı sanırsın yıkmak
Gel vazgeç koparma gülü dalından
Koma beni yurtsuzlar yurduna

Bana kalk gidelim deme bu şehirden
Bir yaz daha göreyim ölmeden
Bir çay daha içeyim Büyükada da
İlk baharında aşık olayım
Son baharında yalnız kalayım
Bir şiir daha yazayım n'olur
Bana kalk gidelim deme bu şehirden
Bırak da kara topragının tadına varayım...

KAHRAMAN TAZEOĞLU

******************************************

Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur.
Denizle toprak, yalnız onda ermiş visale,
Ve kavuşmuş rüyalar, onda, onda misale.

Tarihin gözleri var, surlarda delik delik;
Servi, endamlı servi, ahirete perdelik...
Bulutta şaha kalkmış Fatih'ten kalma kır at;
Pırlantadan kubbeler, belki bir milyar kırat...
Şahadet parmağıdır göğe doğru minare;
Her nakışta o mana: Öleceğiz ne çare?..
Hayattan canlı ölüm, günahtan baskın rahmet;
Beyoğlu tepinirken ağlar Karacaahmet...

O manayı bul da bul!
İlle İstanbul'da bul!
İstanbul,
İstanbul...

***

Ana gibi yar olmaz, İstanbul gibi diyar;
Güleni şöyle dursun, ağlayanı bahtiyar...

Necip Fazıl Kısakürek

[/color]

Misafir

Belki terk etmek kolay olurdu bu şehri
Bana kalk gidelim deme bu şehirden
Kolay mıdır yardan ayrılmak...

Süper bir şiirdi İSTANBUL aşıgı birisi olarak çok beğendim teşekkürler

Admin Mesaj Sayısı : 692 Kayıt tarihi : 22/11/08

zemin rengi le yazı rengi artasındaki uyumsuzluk okuyanın gözlerini yoruyor,daha doğrusu ben mausla seçerek okumak zorunda kaldım,başkası da aynı zorluğu yaşayabilir,bence rengi kırmızı yerine okunabilir bir renge ayarlamaa yarar var.teşekkürler

» Aşık Veysel Şiirleri
» AHMED ARİF hayatı ve şiirleri