Kimsenin bulunmadığı sessiz bir yerdeydi uçurum.Yalnızdı.Üzerinde tektük bitkiler vardı.Ama o soğuktu.Kimseyi sevememişti,sevmemişti kimse onu.Birgün bir güneş doğdu uçuruma..Belki en güzel bahçede bile olmayacak güzellikte bir çiçek doğdu.O kadar güzeldiki, uçurum ilk defa sevdiğini,yüreğinin uçtuğunu hissetti.Uçurumu sevmezdi kimse,soğuktu..Çiçeğin içinde hissettirdikleriyle tekrar doğmuştu oda adeta.Önceleri onla hiç konuşmadı.Ama sonra çiçekle birbirlerini çok sevdiler.Kimse ayıramazdı onları kimse.Uçurum ölemezdi ama çiçek ölümlüydü.O birgün mutlaka gidecekti.Ama ömrünün en güzel günlerini geçiriyordu yinede.Karşı koyamıyordu bu içindeki duyguya..
Birgün oraya 3 kişilik bir aile geldi.Çocuk sürekli ordan oraya koşturuyor etrafındaki çiçekleri koparıyor atıyordu.Uçurum bunları gördükçe korkuyor çiçeğe bir zarar gelmesinden korkuyordu.Ama ne yapabilirdi? Elinden hiçbir şey gelmezdi..Annesi sürekli uçurumdan düşeceğini söylüyor.Uzaklaşmasını istiyordu.Ama çocuk annesi arkasını döndüğünde merak edip uçuruma yaklaştı.Birde ne görsün! Şimdiye kadar gördüğü en güzel çiçek.Yaklaştı ona. Uçurumun kalbi küt küt atıyordu.Ağlayacaktı ama göz yaşı yoktu,ağlayamazdı.Tutacaktı,elleri yoktu.Sadece seni seviyorum diyebildi oda.Çiçek bende dedi ve demesiyle çocuk onu kopardı.Artık herşey herşey bitmişti.Uçurumun kalbi yanıyordu.Bir damla gözyaşı gördü çiçekte.Ve kayboldu yüreği uçurumun.Onunla ölmek istiyordu.Artık varolmamak.Ama elinden ne gelirdi? Faydasızdı..Çocuk çiçeği kokladı annesine gösterdi.Annesi kopardığı için ona çok kızdı.Çocuk onu ağacın dibine tekrar ekti.Biraz su verdi ona.Gittiler akşama doğru.Çiçek ağlıyordu.Sabaha kadar soldu..Bitti ve boynunu büktü çiçek.Son kez baktı uçuruma.Ve öldü karıştı sonsuzluğa.Ve çiçeğin adı "uçurum çiçeği" kaldı..
Bizde birer uçurumuz aslında.Çiçeklerimiz var üstümüzde.Ama bir tanesi çok özel..O özel çiçeği bulabilmek dileğimle
SİNEM KAYA...
Anasayfa 
Kayıt Ol 
Giriş yap 
Salı Ara. 09, 2008 6:38 pm